Time to say goodbye

Het zit er op. Tijd om afscheid te nemen van het land dat ik aan de ene kant echt verschrikkelijk vind, maar dat ik aan de andere kant enorm ben gaan waarderen. Er zijn veel dingen die ik niet ga missen: het vieze boeren en roggelen in het openbaar, de stank die overal hangt (en dan vooral de poeplucht in onze kamer bij gebrek aan een fatsoenlijk riool), de starende mannen, de mensen die proberen 'onopvallend' foto's van ons maken, het rare hoofdschudden, het afval op straat, met blote voeten door de labourroom paraderen als de slippers weer eens op zijn en vervolgens niet weten in welke lichaamssappen je allemaal gaat staan, 40+ graden Celsius, overal brieven voor schrijven en overal handtekeningen voor moeten verzamelen (soms van mensen die je nog nooit hebt gezien), het te laat komen en het melden om half 10 elke avond en vervolgens niet meer het hostel uit mogen. Toch zijn er nog veel meer dingen die ik wel ga missen en ook de dingen waar ik me af en toe aan geërgerd heb zijn achteraf waardevolle herinneringen. Als ik straks weer op Nederlandse bodem sta en het koud is en regent denk ik waarschijnlijk met smart terug aan die 40 graden en zon iedere dag. Wat ik ook weten erg ga missen is het eten hier, iets wat ik van te voren niet had gedacht. Ik was bang dat ik het vies zou vinden, maar de Indische keuken is ondanks de pittigheid echt heel erg goed en ik heb er van genoten. Verder zullen de Nederlandse prijzen weer enorm wennen worden, want wat is het leven in India voor ons goedkoop (superveel fruit voor 1 euro, uitgebreid uiteten voor iets meer dan 3 euro, een dik pak koekjes voor 15 cent en ga zo maar door).

Gister hebben we onze laatste dag op de NICU gehad en afscheid genomen van alle mensen in het ziekenhuis, raar idee dat je deze mensen waarschijnlijk nooit meer zult zien. Morgen om 8.30 komt de taxi om ons naar Nagpur airport te brengen. Vanaf daar hebben we een binnenlandse vlucht naar Delhi. Op Delhi moeten we ons zelf 12 uur zien te vermaken voor onze vlucht naar Amsterdam (via Frankfurt, want we vliegen met Lufthansa en hopen dat ze niet opnieuw een staking verzinnen). Zondagochtend om 10.30, bijna 30 uur later dan ons vertrek uit Sevagram, zullen we dan eindelijk aankomen op Schiphol. Ik heb mijn ouders gevraagd een jas mee te nemen naar het vliegveld, want die had ik hier niet nodig.

Vorige week hebben we al afscheid genomen van bijna alle meisjes in het hostel omdat ze allemaal naar hun ouders gingen aangezien ze drie weken vakantie hebben. Het was deze week erg rustig zonder de 200 Indische studenten. Voordat de meisjes gingen was er eerst nog een feest ter ere van Maharasthra state day (dit is eigenlijk op 1 mei maar was nu vervroegd). Ook wij werden uitgenodigd en hebben genoten van de optredens die werden verzorgd door de studenten (en echt heel goed waren), een enorm buffet met heerlijk eten en het wilde dansen op de hippe Indische muziek.

Ik praat wel heel de tijd over hoe goed het weer hier eigenlijk altijd is, maar toch hebben we ook af en toe regen en onweer gehad (gelukkig bijna altijd in de avonden). Een hevige onweersbui was vorige week maandagavond. Het was donker en het flitste en donderde hevig toen ook de stroom door het weer uitviel. Daar zaten we dan met zijn vieren, in het pikkedonker (want als de stroom uitvalt is het echt echt echt donker) en het was juist etenstijd. Met onze telefoons als zaklamp zijn we naar de eetruimte gelopen waar we romantisch in het donker hebben gedineerd. Na een klein uurtje was de stroom gelukkig weer gefikst en konden we er met zijn allen om lachen.

Onze laatste twee weken op de NICU waren gelukkig leuk! We hadden hele drukke dagen (een ware baby boom) waarop we de ene na de andere baby konden opvangen afgewisseld met hele rustige dagen met niet meer dan één bevalling. Gelukkig hebben we ons op die dagen wel wat kunnen vermaken met de leuke zusters op de afdeling (één verwelkomde ons iedere morgen met een enthousiast HELLO MARLOES AND ELINA), de schattige baby's en zo nu en dan wat studeren. Ook heb ik een keer een poging gedaan tot het prikken van een bloedgas bij een baby (normaal haal je bloed voor controle met een naald uit een ader, maar hierbij haal je het uit een slagader) na dat het de arts assistent na vijf pogingen niet was gelukt, natuurlijk was het te mooi om waar te zijn dat ik het wel even voor elkaar kreeg.

In de afgelopen weken hebben we verder twee keer een keizersnede gezien. De operatiekamers verschillen nogal wat met die van Nederland. Zo staan er twee operatietafels op één OK en kunnen er dus twee operaties tegelijk plaatsvinden en was ook hier de steriliteit ver te zoeken (al deden ze wel hun best). Toch had ik het op de een of andere manier erger verwacht, misschien begint alles toch al 'normaal' te worden.

Toen ik gister voor de laatste keer een baby op ging vangen en de arts-assistent van de kindergeneeskunde nog onderweg was vanaf de NICU brak het zweet me uit. De baby begon namelijk niet te huilen (en ademde dus niet) en het eerste wat je dan moet doen is uitzuigen van de mond en neus. Natuurlijk werkte precies bij deze baby het apparaat om mee uit te zuigen niet en reageerde de baby niet op mijn afdroog/stimuleer pogingen. In paniek schreeuwde ik tegen de zuster die naast me stond dat ze iemand moest gaan halen, maar deze zuster zag de ernst van de situatie niet zo en ging op haar gemakje een rondje door de labourroom lopen. Toen ik zelf maar wilde gaan schreeuwen om hulp kwam gelukkig net de arts-assistent aan en terwijl ik het uitzuigapparaat in een bepaalde houding hield zodat hij wel werkte heeft hij de mond en neus uitgezogen waarna de baby gelukkig toch ging huilen. Ik ben nog nooit zo blij geweest met een krijsende baby...

Nu ga ik mijn spullen pakken en nog een laatste keer genieten van het zonnetje en mijn mango's en watermeloen. Ik hoop dat jullie hebben genoten van mijn avonturen, ik zelf in ieder geval wel en ik zal deze ervaring nooit meer vergeten!