Sardi, Khokhla, Taap

Ondertussen hebben we er al weer anderhalve week coschap opzitten. Onze keuze om na de eerste dag de avondronde over te slaan werd helaas meteen opgemerkt door de arts die Marloes en mij een beetje onder zijn hoede heeft. Hij zei: I missed you at the round yesterday evening" en zei dat hij graag ieder weekend een verslagje wilde van wat we iedere dag gedaan hebben. Of dit nu een controle is of we niet nog meer spijbelen of gewoon interesse in ons weten we niet, maar we hebben onze taak erg serieus genomen en zaterdag na onze ochtend op de afdeling (want ja we worden hier ook op zaterdagochtend verwacht) ons logboek op zijn bureau gelegd.

De eerste drie weken van dit coschap staan we op de afdeling paediatrics. Dit houdt in dat we op maandag, woensdag en vrijdag naar de OPD (het spreekuur) gaan en op dinsdag, donderdag en zaterdagochtend lopen we mee op de kinderafdeling. Eigenlijk komen de dagen op de afdeling er op neer dat we om 9 a 10 uur met de kinderartsen, alle kinderartsen in opleiding die hier PG's worden genoemd en onszelf over de kinderafdeling lopen en bij een deel van de patiënten stil te staan om vervolgens over en absoluut niet met deze kindjes en hun moeders te praten. Dit gaat in een voor ons onverstaanbare taal waarvan we dachten dat het Hindi was, echter kwamen we er na een paar dagen achter dat het toch echt 'Engels' is. Toch gaat het verstaan van het Engels hier in één op één gesprekken steeds iets beter en geef ik minder vaak antwoorden die niks te maken hebben met de vraag die me gesteld werd. Na deze ronde is er eigenlijk voor ons weinig te doen. We proberen onze ochtend dan maar te vullen met bloedprikken voor zover er aanbod is en doorlezen van ziektebeelden die we hebben gezien, of gezien denken te hebben. Vervolgens hebben we vrij tot de avondronde die ergens rond 5 uur weer begint. Dit klinkt als een fantastisch leven, maar toch zouden we graag meer kunnen zien/doen. De afdeling is hier heel anders dan in Nederland en van privacy is (trouwens nergens in het ziekenhuis) geen sprake. In een 'normale' kamer staan 8 bedden die er op zijn zachts gezegd niet erg fris uitzien waarop meestal moeders met hun zieke kinderen zitten. Tussen de bedden hangen geen gordijnen dus iedereen kan gezellig de hele dag naar elkaar kijken. Verder is er een diarreekamer, een isolatiekamer (waarvan de patiënten vrolijk over de gang lopen) en een PICU (paediatric intensive care unit) waar de ziekere kindjes liggen die meer verzorging nodig hebben. Hier liggen bijvoorbeeld kindjes die zuurstof nodig hebben en er lag vorige week een meisje die door een slang was gebeten. Om binnen te gaan moet je de schoenen uittrekken en vervolgens een paar slippers uit een rek pakken, de keuze is reuze zullen we maar zeggen en daarom loop ik altijd met maat 45 rond.

Dan de OPD waar we de andere dagen van ongeveer 9 tot 1 en van 3 tot 5 vertoeven. De poli is hier heel anders dan in Nederland. Het is eigenlijk een grote tafel waaraan alle arts-assistenten zitten en tussenin kunnen dan de patiënten zitten. Opnieuw geen privacy dus en iedereen kan met elkaars verhalen meeluisteren. Ook staan de mensen die nog niet aan de beurt zijn continu rond de tafel te dringen en proberen ze allemaal als eerste geholpen te worden. Ik heb hard moeten lachen om de manier om in de keel van kindjes te kijken, in Nederland hebben we daar speciale lampjes voor, maar hier wordt gewoon een grote zaklamp gebruikt. Op een ochtend worden meer dan 100 patiënten gezien waarvan zeker 80 procent last heeft van verkoudheid met of zonder hoesten en koorts. Vandaar ook dat wij na de eerste ochtend deze woorden in Hindi hebben geleerd. Sardi = verkoudheid, Khokhla = hoesten en Taap = koorts. Nu kunnen we toch minimaal meegenieten van de gesprekken. Gelukkig schrijven de artsen alles op in het Engels en willen ze best wat dingen uitleggen over de patiënten. En op momenten dat ik er niks meer van begrijp vermaak ik me wel met de kindjes, sommige zijn zo schattig en meestal vinden ze ons wel fascinerend. Naast verkoudheid komen er ook ziektebeelden langs die in Nederland zo goed als niet voorkomen en dit is voor ons dan ook zeker interessant. Tijdens de poli krijgen we altijd een kop koffie. De allereerste keer dat we het kregen baalde ik even dat er geen suiker op tafel stond en de koffie dus zwart moest drinken. Na de eerste slok kwam ik er echter achter dat de mensen hier enorm van suiker houden en het absoluut geen zwarte koffie was die ons werd voorgeschoteld; zo'n zoete koffie heb ik nog nooit gehad. Als het even rustig is praten we wat met de artsen en het onderwerp dat dan iedere keer weer aan bod komt is cricket. Of we een goed cricketteam hebben in Nederland? Ons antwoord is standaard: geen idee, we zijn wel goed in hockey, voetbal en schaatsen. Tijdens de OPD komt regelmatig een van de professoren langs en dan wordt het verwacht dat je hiervoor opstaat (opstaan voor mensen die boven je staan is een teken van respect). Het heeft ons al meerdere ongemakkelijke momenten opgeleverd omdat ons reactievermogen niet je van het is en we dan seconden later een keer omhoog schieten. Een van de professoren is een chagrijnige vent die dan voor de neus van ons en de patiënten de arts-assistenten afmaakt, ik heb altijd een beetje medelijden ook al weet ik niet wat er precies gezegd wordt.

Verder was het afgelopen vrijdag Holi Phagwa wat iedereen in Nederland waarschijnlijk kent als de sinds enkele jaren ineens mega populaire feesten waarbij met kleur wordt gegooid. Ik kan jullie echter vertellen dat wij er een stuk erger aan toe waren aan het eind van de ochtend, we zaten onder de kleur en waren bovendien ondergesmeerd met modder (je moet iets als alle kleurtjes op zijn). Alle meisjes in het hostel waren door het dolle heen en zagen ons als een mooi slachtoffer. Toen het kleuren/moddergooien een beetje over was hebben we gedanst op Indische popmuziek. Vervolgens hebben we een poging gedaan om onszelf schoon te krijgen in de douche. De kleur heeft echter nog drie dagen op mijn armen en in mijn nek gezeten (mijn gezicht was wel schoon, maar volgens mij had ik ook alle huid er af gescrubd). Holi is een feest van het Hindoeïsme om te vieren dat een 'kwaadaardig beest' was overwonnen en wordt daarom in India overal groots gevierd. Iedereen was er al de hele week over bezig en het hele dagelijks leven lag stil. Natuurlijk besloot onze wc de avond voor Holi te verstoppen waardoor we ruim anderhalve dag niet konden doorspoelen, over perfecte timing gesproken...

Zaterdagavond ben ik met Anke en Mado in Wardha gaan eten: pizza met als toetje een brownie met ijs en warme chocoladesaus, heel lekker voor de afwisseling. Zondag zijn we met zijn allen naar Wardha gegaan. In ons enthousiasme waren we al om half 10 daar en totaal vergeten dat alle winkels in India pas rond 10 of 11 uur een keertje opengaan. Toch hebben we na een beetje rondwandelen veel winkeltjes van binnen gezien en heb ik al aardig wat souveniertjes gekocht. Alles wat je aanraakt in winkels zit onder het stof dus je kunt je voorstellen hoe je handen er na zo een dag uitzien, echt iets voor mij aangezien ik mijn handen normaal heel vaak was.

Enkele dagen geleden hebben we ontdekt dat we overdag op het dak van het hostel prima in ons bikini kunnen zonnen, dit is dan ook hoe we onze middagpauze voor een deel benutten. Iedere dag een half uurtje in de zon in de hoop dat we poepiebruin terugkomen in Nederland. We hebben gemerkt dat de temperatuur in de anderhalve week dat we hier zijn al flink gestegen is (volgens onze telefoons is het iedere dag 35 graden) en deze zal komende weken blijven stijgen, want april en mei schijnen de warmste maanden te zijn. En we hebben in de afgelopen week 3 pogingen gedaan om het hostel te betalen bij de dean's office echter is het mannetje dat we nodig hebben er steeds niet of is het financiële deel gesloten. Irritant, maar ook dat is India dus we moeten er maar mee leven.

Ik had dit verslag gisteravond willen posten, maar ineens liepen overal meisjes rond in mooie sari's. Toen we vroegen wat ze gingen doen werden we meteen uitgenodigd voor het feest dat die avond plaats vond in een hotel. Het was een post-gathering feest om de mensen die de annual gathering hadden georganiseerd te bedanken. De annual gathering was in de week voor wij hier waren en ik weet dan ook niet zo goed wat het precies inhoudt. We besloten dat dit een mooie gelegenheid was om onze sari's aan te trekken en na wat gepruts waren we klaar om te gaan. Bij het hek werden we tegengehouden door miss Meta, de strenge moeder die ik gelukkig nooit heb gehad. We moesten eerst een brief schrijven en ondertekenen voor we mochten gaan en ze wees ons er nog maar eens op dat we om half tien terug moesten zijn, voelde me net een klein kind. Het feest was een beleving op zich, alle jongens en meisjes gingen helemaal los op de hippe Indische popmuziek, met af en toe een Engelse song van vier jaar geleden er doorheen, die uit de muziekinstallatie die klonk alsof hij uit de Middeleeuwen kwam schalde. Iedereen, maar vooral de meisjes, was enorm enthousiast om met ons te dansen. Ook was er een buffet met super lekker Indisch eten. Met volle buikjes en sari's die een beetje anders zaten dan voor we op Indische wijze hadden gedanst moesten we weer terug naar het hostel om ons te melden. Door de regen en onweer die was losgebarsten reed de tuktuk erg langzaam en daardoor waren we 5 minuten te laat, oepsie....