Getting tanned
Blijf op de hoogte en volg Eline
25 Maart 2015 | India, Sevāgrām
De dagen in het ziekenhuis waren hetzelfde als ik had beschreven in mijn vorige blog: op maandag, woensdag en vrijdag OPD en op dinsdag, donderdag en zaterdag op de afdeling. Tijdens de OPD zaten Marloes en ik er vooral bij, stelden we zoveel mogelijk vragen en probeerden we wat lichamelijk onderzoek uit te voeren zoals luisteren naar hartjes en longetjes, palperen (voelen) van organen, opmeten van hoofdjes bij babytjes en met de mega zaklamp kijken of de keelamandelen vergroot waren. Verder zijn er op vrijdag altijd vaccinaties die we helaas niet zelf mogen zetten. Toch is het wel leuk om een beetje gekke bekken te trekken naar de schattige baby's en ze dan te zien lachen tot het moment dat de injectie gezet wordt, want dan is het huilen geblazen. Onze dagen op de afdeling bestonden eigenlijk alleen uit de ochtend- en avondronde waardoor we het grootste gedeelte van de dag vrij waren. We hebben deze tijd wel een beetje opgevuld met werken aan ons eindverslag (want er zal toch iets productiefs moeten gebeuren deze 8 weken) en het bezoeken van lezingen voor de geneeskunde studenten. In de ochtend voor OPD of het lopen van de ronde was er soms een presentatie van een van de post-graduates (arts-assistenten). Deze presentaties, maar ook de lezingen die de medisch studenten krijgen, zijn van een heel ander niveau dan in Nederland en dan niet op een positieve manier. Een PowerPoint-presentatie bestaat uit slides die van onder tot boven volgeschreven staan en de gene die de presentatie geeft leest deze slides letterlijk voor zonder het publiek aan te kijken, vaak gebeurt dit ook nog eens in sneltreinvaart. Toch bleek onze favoriete dokter ook niet zo blij te zijn met het niveau van presenteren en daarom was er een ochtend een presentatie over hoe een goede presentatie te geven. Voor ons was dit allemaal erg obvious, maar grappig om te zien hoe aandachtig de arts-assistenten luisterden. Ook hebben we nog een paar heftige casussen gezien. Zo waren er twee kindjes tegelijk opgenomen met acute leukemie die daarvoor chemotherapie kregen, ze lagen in een isolatiekamer omdat ze tijdens zo een behandeling meer kans op infecties hebben. Jammer om te zien is dat deze isolatie niet zo serieus wordt genomen... Ook was er een baby van 5 maanden opgenomen met een hersenvliesontsteking, ontzettend zielig zo een klein mensjes die in coma wordt gehouden. Helaas was het bedje enkele dagen later leeg en bleek het kindje te zijn overleden.
Buiten onze uren in het ziekenhuis gaan we nog steeds iedere dag zonnen op het dak. Een keer zijn we verjaagd door apen en vandaag werden we betrapt door een van de artsen in opleiding hier in Anji. Wij denken dat hij dit nog ongemakkelijker vond dan wij zelf, want hij wist niet hoe snel hij weer weg moest zijn. Wel weten we zeker dat hij ons nu echt knettergek vindt, want wie wil er nu bruin worden?? Nu de temperatuur namelijk aan het oplopen is en de zomer er aan komt (het is nu 38-39 graden iedere dag) zien we steeds meer Indische meisjes die zichzelf helemaal inpakken om maar niet bruin te worden op weg naar het ziekenhuis. Zelfs de paraplus zijn uit de kast gehaald en worden hier dus voor heel andere doeleinden gebruikt dan wij gewend zijn. Verder eet ik enorm veel fruit, want dat is hier heerlijk en spotgoedkoop. Zo heb ik voor 1 euro bijvoorbeeld 6 bananen, 6 mandarijnen, een berg druiven en een meloen. Ook drinken we bijna iedere dag chai tea, dit is heel lekker maar enorm zoet. Wordt echt weer wennen om in Nederland thee zonder suiker te drinken. Florien en ik hebben pas stiekem een soort kipnuggets gegeten die een van de meisjes uit het hostel voor ons had besteld, stiekem omdat vlees in het hostel verboden is (leven volgens de regels van Gandhi, sorry Gandhi). O ja en Marloes en ik hebben vorige week de o zo belangrijke dean van het ziekenhuis ontmoet, wat een rare vent. In ons gesprek van 5 minuten heeft hij ons geen enkele seconde aangekeken. Gelukkig heeft hij ons wel de handtekening die we nodig hadden gegeven.
We hebben twee keer een dag zonder water gezeten en de stroom valt regelmatig enkele seconden tot minuten uit. Ook ruiken we regelmatig een brandlucht, want het is hier normaal om afval (inclusief plastic, lekker carcinogeen) overal en nergens in de fik te steken. We zijn ondertussen gestopt om ons over deze zaken te verwonderen. Vorige week waren er in ons blok op een avond allemaal mannen aan het schreeuwen en ze deden alle lichten uit. Wij snapten er niks van omdat ze natuurlijk geen Engels spraken dus toen ze weg waren liepen wij vrolijk naar onze kamer en deden het licht aan. Op dat moment vlogen er tientallen bijen langs onze hoofden naar binnen en werd Marloes in deze aanval gestoken. Wat bleek: ze hadden een bijenkorf uit de boom geslagen en blijkbaar tegen iedereen gezegd/geschreeuwd dat ze de deuren gesloten moesten houden als het licht aan stond. Zaten wij dan met 50 bijen in onze kamer... Een dag later zagen we dat ze een deel van het nest vergeten waren weg te halen en werd Marloes opnieuw gestoken (dat krijg je waarschijnlijk als je een enorme dierenliefhebber bent). Nadat we dit gemeld hadden kwam een van de kaku's (het betekent officieel tante maar wij denken dat het stiekem niet veel meer is dan een slaaf) deze bijen in de fik steken. Nu ligt er een hoopje bijenlijkjes voor onze deur.
De twee afgelopen zaterdagen ben ik met Anke en Mado naar Wardha geweest aan het eind van de middag om daar wat rond te kijken in de winkeltjes en te eten in het restaurantje van de chocoladebrownie. Afgelopen weekend was de laatste keer, want Anke en Mado gaan dan weer naar Nederland. Twee zondagen geleden zijn we 's ochtends naar Bapu Kuti geweest, dit is het huis waar Gandhi vanaf 1936 tot zijn dood in 1948 heeft gewoond. Hij heeft het dorp Sevagram (betekenis: village of service) een soort van opgericht voor de zorg en is dan ook erg belangrijk geweest in de geschiedenis van het ziekenhuis waar wij ons coschap lopen en het dorp. We konden daarom niet terug naar Nederland gaan zonder Bapu Kuti te hebben bezocht. Het was best leuk om te zien en de omgeving daar was erg rustig, er was zelfs een verbod op claxonneren in de buurt (zoals ik al zei houden Indiërs enorm van toeteren in het verkeer). Afgelopen zondag hebben we de verjaardag van Marloes gevierd met versieringen op de deur en een heerlijke chocoladetaart. Een dag later toen wij in Anji waren hebben we het dankzij de mensen daar nogmaals gevierd met een taart die het motortochtje dat hij gemaakt had niet helemaal had overleefd maar wel erg lekker was.
Deze maandag zouden we om 7.30 naar Anji vertrekken, een dorpje op ongeveer een half uur rijden van Sevagram. Om 7.05 kwamen ze ons echter al melden dat de taxi er was, normaal ergeren we ons aan het te laat komen, maar dit was wel weer het andere uiterste. Onze kamer in het hostel is echt supergroot, helaas is er wel alleen een tweepersoonsbed dat fatsoenlijk is. Niet dat ik mijn bed niet met Marloes durf te delen, maar onze klamboes bleken niet groot genoeg voor twee. Nu slapen we dus een weekje in vrijheid, eigenlijk ook wel fijn. Iedere ochtend krijgen we brood en omelet als ontbijt en in de middag en avond is er ook prima smakend eten. Vanuit Anji bezoeken we kleine dorpjes om daar een spreekuur te houden. Ieder dorpje wordt 1 keer per week bezocht en de mensen kunnen dan voor heel weinig geld een dokter zien en medicijnen krijgen. Verder zijn er gedurende de week in verschillende dorpjes bepaalde bijeenkomsten van bepaalde groepen mensen, tijdens deze bijeenkomsten worden belangrijke onderwerpen die met gezondheid te maken hebben besproken. In het kader van wereld tuberculose dag was tuberculose het onderwerp deze week.
Maandag hebben we alleen even een bezoekje gebracht aan een klein artsenpraktijkje aan de overkant van de straat waar mensen gratis naar toe kunnen komen. Simpele bevallingen kunnen er plaatsvinden en een keer per week zijn er zelfs kleine operaties. De rest van de dag hebben we in het hostel doorgebracht met de artsen in opleiding die hier ook zitten en die gelukkig erg aardig zijn. Ze hadden nog wat typisch Indische snacks meegenomen (ze mesten ons sowieso echt vet met al het Indische snoepgoed en de snacks die we moeten proberen) en natuurlijk hebben we genoten van een kopje chai tea.
Dinsdag gingen we twee dorpjes bezoeken. Het eerste dorpje was het vieste, extreemste en bizarste dorpje dat ik in India (en in mijn leven) heb gezien. In dit dorpje leefden alle mensen namelijk van het illegaal stoken van alcohol. De mensen hebben er ontzettend veel geld maar doen er absoluut geen goede dingen mee. Alle mensen (van kinds af aan) drinken grote hoeveelheden alcohol en er was nergens in het dorp een spoortje van hygiene te bekennen. De stank was niet te harden en er vlogen overal vliegen, bovendien zagen alle mensen er uit alsof ze al geen jaren meer een bad hadden genomen. Toen we aankwamen bij dit dorpje ging de chauffeur keihard en lang toeteren. De mensen moesten namelijk weten dat wij er aan kwamen en geen politie. Als er politie komt gooien ze namelijk snel alle zichtbare drank (dit is alleen de huidige productie, de rest zit verborgen onder de grond en struiken) weg en als ze er dan vervolgens achter komen dat dit voor niks is zijn ze op zijn zachts gezegd niet zo blij. Het tweede dorpje waar we heen gingen was echt het tegenovergestelde. De mensen hier waren heel veel armer dan in het alcoholdorpje, maar het was er zoveel mooier en schoner. We hebben ook een paar huizen van binnen gezien en ik vond het erg mooi hoe deze mensen met het weinige geld dat ze hebben toch hele gezellige huisjes hebben gemaakt. Toen we terug in het hostel kwamen was het 'time to rest', iedereen gaat tussen 1 en 3 even slapen. Aan het eind van de middag zijn we naar onze eerste meeting geweest. Deze was met pubermeisjes en ondanks dat we er niks van hebben verstaan was het grappig om te zien hoe dit gaat en hoe de meisjes reageren. Normaal praten ze over moeilijkheden die ze kunnen tegenkomen met hun veranderende lichaam, maar vandaag was het onderwerp dus tuberculose. Ze waren erg verlegen en durfden dan ook geen vragen aan ons te stellen op het eind, wel werden ze erg enthousiast toen er een foto van ons allemaal werd gemaakt en toen we weggingen riepen ze allemaal erg hard 'byebye'.
Vandaag zijn we langs een school gegaan waar in een grote klas met alleen maar meisjes les werd gegeven. Deze meisjes waren een stuk minder verlegen en vroegen ons wel het hemd van het lijf op het einde. Zo hebben we van alles verteld over onze cultuur en eetgewoonten en over tuberculose in Nederland. Wij zeiden het in het engels tegen de arts-assistent en zij vertaalde het voor ons naar het Hindi. Na de school hebben we een self-helping-group van vrouwen bezocht. We werden hartelijk onthaald en ook nu kregen we weer veel vragen over Nederland. Een self-helping-group bestaat uit ongeveer 15 vrouwen die allemaal een keer per maand samenkomen. Tijdens een bijeenkomst komt er iemand medische onderwerpen bespreken. Een ander doel van de bijeenkomst is het inleggen van 100 roepie (1,50 euro). Dit geld wordt op een bankaccount gezet en het idee is dat de vrouwen beroep op een deel van het geld kunnen doen als ze het hard nodig hebben. Op deze manier hebben ze allemaal meer zekerheid, ze gaven ook aan dat het bestaan van deze groep hun leven echt verbeterd heeft.
Al met al moet ik zeggen dat deze week erg leuk en interessant is om mee te maken, volgende week zullen we nog een weekje bij de algemene OPD zitten. Dit is ook onderdeel van onze twee weken community medicine. De laatste drie weken gaan we dan dus naar de NICU. Waarschijnlijk mogen we hier meer doen en krijgen we meer verantwoordelijkheden dan op de afdeling en OPD dus we kijken hier naar uit!
Ik zal snel weer proberen wat van me te laten horen,
Liefs Eline
-
25 Maart 2015 - 18:48
Arnold En Ellen:
Eline,
Bedankt voor je verslag. Je maakt nogal wat mee !
Niet te bruin worden, anders steekt Fred er zo bleekjes bij af. ;-)
Arnold en Ellen -
25 Maart 2015 - 19:02
Adrie:
Alsof je erbij bent als je jouw verhaal leest! Wat een ervaring voor jullie! Heel veel plezier, succes enz enz nog in India. -
27 Maart 2015 - 17:41
Ine:
Hoi Eline
Wat een mooie verhalen en leuk die foto's erbij. Wat een ervaringen weer voor jullie. Geniet er maar van. Veel succes nog op de afdeling en OPD en ik ben benieuwd naar je verdere verhalen. Enne......let een beetje op met zonnen voor de mannen, apen en de zon zelf :-)
Groetjes uit Maastricht.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley