Baby's knuffelen

De week na onze indrukwekkende week in Anji waren we ingedeeld op de GOPD (general out patient department). Op de GOPD worden honderden mensen per ochtend gezien die allemaal binnen een minuut worden doorverwezen naar een specialist. Voor ons was het een redelijk saaie week waarin we af en toe wel een interessante casus hebben gezien en verder vooral veel hebben gekletst met de gezellige Indische co-assistenen. In de middagen waren we vrij en deze heb ik vooral benut om in de zon te liggen en in de bibliotheek aan mijn eindverslag te werken. De computers in de bieb werken best goed alleen de toetsenborden zijn ontzettend smerig en door alle viezigheid is het een sport op zich om de toetsen in te drukken. Een ander ding waarbij ik een aantal keer echt tot tien heb moeten tellen is het feit dat de stroom nog wel eens wil uitvallen en de computers dan dus ook afsluiten. Als je dan net even bent vergeten om op te slaan kun je weer opnieuw beginnen... Na twee keer had ik er genoeg van en ben ik als een autist na iedere zin op opslaan gaan drukken (soms zelfs na twee woorden).

Afgelopen zondag zijn we naar Nagpur geweest met een taxi met chauffeur die de hele dag voor ons klaar stond. Eerst hebben we ons laten afzetten bij de Empress Mall, een westers winkelcentrum. Vervolgens zijn we naar een luxe hotel gereden waar we hadden afgesproken dat we een dagje mochten komen zwemmen. Het zwembad was heel mooi en er waren super chill bedjes die eigenlijk lekkerder lagen dan onze bedden in het hostel. Naast het zwembad en de zon hebben we genoten van een koud biertje, want in Nagpur is wel alcohol toegestaan. Moe maar voldaan kwamen we aan het eind van de dag weer terug in Sevagram. Gelukkig had niemand gemerkt dat we niet echt in Wardha waren (dit hadden we namelijk in het boek opgeschreven omdat je toestemming moet vragen aan de dean als je ergens anders heen wilt, vervolgens is de kans groot dat je een babysitter meekrijgt en hier hadden we geen zin in).

We hebben in de afgelopen weken regelmatig ruzie gehad met de mieren die overal in gaan zitten (brood, koekjes, toast). Resultaat is dat we de ijzerdraden waar ons klamboes aan hangen nu ook gebruiken om aangebroken eten aan op te hangen. Verder zijn we er achter gekomen dat onze wc geen afvoer heeft. Als we doorspoelen worden al onze uitwerpselen buiten gedropt en verzamelen deze zich precies onder het raam waar mijn bed voor staat. Een gevolg hiervan is dat het steeds vaker en erger stinkt in onze kamer... heerlijk.

De afgelopen week was het dan eindelijk tijd om naar de neonatale intensive care unit (NICU) te gaan. Het idee is dat we op de NICU aanwezig zijn en als er een bevalling op de labour room is mogen we deze bijwonen en vangen we het kindje op. De eerste dagen vielen helaas enorm tegen omdat er geen bevallingen waren en we op de NICU niet zo veel konden doen, behalve een beetje knuffelen met de schattige baby'tjes, waardoor onze dagen bestonden uit het zitten op een stoeltje en lezen in een boek. Al die tijd waren we in spanning aan het wachten op de bel die af zou gaan als er een bevalling zou zijn op de labour room, als we de verhalen moesten geloven ging deze zo hard dat het net een brandalarm was. Het enige geluid de eerste dagen kwam echter van een vreselijk irritante, piepende deur (leuk feitje is dat deze door ons geklaag wel is gemaakt terwijl hij waarschijnlijk al jaren piepte). Op de NICU liggen vooral baby's die veel te licht waren bij de geboorte, deze worden goed in de gaten gehouden en regelmatig gevoed. Toch liggen er ook een aantal hele zieke kindjes. Zo is er deze week een meisje geboren met een hydrocefalus (waterhoofdje), spina bifida (open ruggetje) en oesofagusatresie (niet goed aangelegde slokdarm). De prognose is hierbij heel slecht en er is al afgesproken dat dit baby'tje sowieso niet gereanimeerd gaat worden mocht dit nodig zijn. Verder hebben de ouders aangegeven dat ze geen verder onderzoek en ingrepen wensen. Dit omdat de prognose van het kindje heel slecht is (goede reden, want al zou ze het overleven dan is ze door aantasting van de hersenen sowieso zwaar mentaal geretardeerd), de ouders erg arm zijn (ook een relevante reden) en omdat het een meisje is (bizar maar waar, mensen zijn hier niet blij met meisjes).

Toen op vrijdag onze hoop op bevallingen licht vervlogen was ging er een bel die wij amper hoorde, dit bleek de befaamde labourroom bel te zijn! Deze dag hebben we nog 5 keer meer van deze bel mogen genieten en om eerlijk te zijn ga je hem steeds beter horen. Zodra de bel gaat rennen we naar de labourroom waar we meestal nog het laatste stukje van de bevalling kunnen zien. Zodra de baby geboren is wordt deze in een warmtebak gelegd en dan begint onze taak (ja Marloes en ik mochten alles zelf doen, met wat (mondelinge) ondersteuning waar nodig). Eerst zuig je de mond en neus van de baby uit als de baby nog niet aan het huilen is, vervolgens droog je de baby af en stimuleer je hem waardoor hij goed gaat huilen (een huilende baby betekent dat de ademhaling op gang is gekomen). Daarna nemen we bloed af uit de navelstreng voor het bepalen van de bloedgroep en klemmen we deze af en snijden hem door (dit is niet zoals in Nederland aan de vaders, deze zijn namelijk niet toegestaan op de labour room en zitten buiten op een bankje te wachten). Vervolgens controleren we of de neusgaten en de slokdarm goed zijn aangelegd door het inbrengen van een klein slangetje. Dit zelfde slangetje gebruik je om te controleren of de baby een anus heeft. Als laatste kijk je of er sprake is van een open gehemelte en controleer je de baby op andere afwijkingen. Als alles goed is wordt de baby gewogen en aan de oma gegeven die de baby meeneemt naar de afdeling. Gelukkig waren alle baby's die wij tot nu toe hebben gezien gezond en hoefden deze niet beademd te worden of iets dergelijks.

De labour room zelf is trouwens ook weer een attractie op zich. Er is zoals we ondertussen gewend zijn totaal geen privacy er kunnen 8 vrouwen liggen en die kijken dan in de vagina van de vrouw tegenover ze. Verder is het er redelijk smerig en is steriliteit ver te zoeken. Alle vrouwen worden ingeknipt en als de bevalling niet snel genoeg gaat zal er iemand half op het gezicht van de vrouw gaan zitten om vervolgens keihard in de buik te duwen en zo de baby naar buiten te krijgen. Het helpt wel want de baby floept er uit, maar erg lekker lijkt het me niet. De vagina's zien er uit als een oorlogsgebied na passage van de baby maar Jolijn en Florien weten ondertussen hoe ze er weer iets van kunnen maken.

Gisteren en vandaag hebben veel goed gemaakt voor de eerste tegenvallende dagen van deze week, het voelt zo gaaf om zelf iets te kunnen en mogen doen. Ik heb nu weer veel zin in de laatste twee weken van ons avontuur en hoop dat we in deze weken nog veel gezonde baby's mogen opvangen en knuffelen!!